مسافرانی که آداب مهمانی نمی‌دانند!!
نمک خوردید، نمکدان نشکنید! این تقاضای مردمی است که هرساله شهرشان میزبان میلیون‌ها نفر از نقاط مختلف کشور است که در تعطیلات تابستانی، ایام نوروز و سایر تعطیلات برای تفریح، دیدار اقوام یا به هر بهانه دیگری راهی سفر به این شهرها می‌شوند.
مناظر زیبا و بکر طبیعت ، حاشیه جاده‌ها، جنگل‌ها و اطراف برکه‌ها و دریا دل‌پری از مسافرانی دارد که تا رسیدن به مقصد گاه برای ساعاتی کوتاه در این محل‌ها توقف می‌کنند، چادری علم می‌کنند، غذایشان را می‌خورند، دمی زیر سایه درختان می‌آسایند و باز هم آماده ادامه راه می‌شوند، اما پس از حرکت‌شان تصویر نازیبایی از چند ساعت حضور کوتاه خود در دامان طبیعت به‌جا می‌گذارند.
آتشی که آن را نیمه‌خاموش رها کرده‌اند و با هر نسیمی ممکن است به جان جنگل بیفتد، خرده‌های نان، ته‌مانده غذا، پوست میوه، بقایای زباله‌هایی که با خود در طول سفر یدک کشیده‌اند تا در گوشه و کنار جاده آنها را رها کنند، همه اینها صحنه‌هایی است که نه فقط اهالی شهرهای توریستی و بخصوص استان‌های شمالی بلکه دوستداران طبیعت هم دل پردردی از این شرایط دارند.
متاسفانه برخی از خانواده‌هایی که هنگام سفر کمترین بهایی به حفظ پاکیزگی محیط زیست نمی‌دهند؛ همان‌هایی هستند که برای نظافت و تمیز نگه‌داشتن خانه خودشان وسواس عجیبی به خرج می‌دهند.
پدران و مادرانی که شعار «شهر ما؛ خانه ما» را بارها برای فرزندشان تکرار می‌کنند تا به آنها ابتدایی‌ترین اصول زندگی شهری را بیاموزند، حالا خود مقابل چشم فرزندشان به طبیعت بی‌احترامی می‌کنند و ناخواسته به آنها می‌آموزند که چقدر راحت می‌توانند در آلوده کردن محیط‌زیست و نابودی طبیعت‌شان سهمی داشته باشند.
پای درددل اهالی این شهرها که بنشینی، می‌بینی توقع‌شان چندان هم نابجا نیست. آنها فقط می‌خواهند مسافرانی که چند روزی را مهمان شهرشان هستند، آداب مهمانی رفتن را رعایت کنند، فرهنگ زندگی در دل طبیعت را فرا گیرند و آن را به فرزندانشان هم بیاموزند و به این باور برسند که «شهر ما؛ خانه ما» می‌تواند فقط یک شعار نباشد.
نقل از روزنامه جام جم
آینده الموت با افتتاح جاده قزوین الموت تنکابن ،چه تغییری میکند؟! آیا باعث توسعه منطقه خواهد شد یا به طالقان دیگری مبدل میگردد!!!!!!!!! بد نیست مطلب ذیل را مطالعه کنید
طالقان نیاز به آبادی دارد ، نه ویرانی !!
بعد از احداث سد و بهره برداری از آن در سال ۱۳۸۵ تازه مردم طالقان متوجه ابعاد این طرح شدند،در ابتدا تصور می شد که این طرح بسیار سودمند و صرفا برای ذخیره آب آشامیدنی و کشاورزی است.
اما کم کم طالقان میزبان گردشگرانی بود که هیچگاه پا به این منطقه نگذاشته بودند، دشت ها چهره ی جدیدی به خود گرفتند و به جای سبزه و گل زباله های گردشگران خودنمایی میکرد.
هر روز آمار های جدیدی به دست می رسید،از غرق شدن گردشگران در دریاچه تا ورود آنها به حریم خصوصی مردم بومی. جاده شلوغ تر و شلوغ تر شد و کم کم منطقه ی بکر طالقان مبدل به یک میزبان برای خیل عظیم میهمانان ناخوانده گشت.
اما سد یک طرح ملی بود،مردم طالقان با صبوری و مدارا با تمام مشکلات ساختند،هر چند که آسیب های فرهنگی و زیست محیطی همین طرح به ظاهر مفید بر هیچکس پوشیده نیست.
اما امروز صحبت هایی به گوش می رسد که جز تعجب برای مردم طالقان و باز کردن یک زخم قدیمی برای آنان مفهومی دیگر ندارد.
این مردمان از دیرباز به دانش وفرهنگ در سراسر این کشور عزیز شهره بودند و خواهند بود وبه خوبی مفهوم توسعه را درک و تفاوت آن را با طرح های مخرب و بی استفاده می دادنند.
طرح تله کابین چه معنایی دارد؟ وقتی هنوز مسئولین در کنترل و ساماندهی گردشگر فعلی کار مثبت و چشم گیری نکرده اند؟
در قیاس با صد ها طرح اکوتوریستی که حافظ منافع مردم بومی است این طرح های نخ نما و مخرب محیط زیست چه توجیهی دارد؟
بر همه روشن است تله کابین جز تخریب و از هم گسستگی برای محیط طبیعی ارمغان دیگری ندارد،و فقط مشکلی می شود بر مشکلات قبلی این مردمان ،طالقانی با توسعه طالقان مخالف نیست،اما توسعه ای که سازگار با فرهنگ و محیط زیست باشد و همان یک تجربه ی تلخ برای این مردمان کافیست،از همینجا از تمام مسئولین تقاضا دارم که با تصمیم درست رنج این مردمان را بیشتر نکنند. مهرداد مینایی فرد